Goelag Archipel

8 jun, 13:27
En omdat ik vaak heel hard werk heb ik maar weinig tijd om iets te leren over mijn assistent, Tamara Batir. Maar Donderdag heb ik een lange tijd met haar gesproken en dat heeft me wel geraakt zeg. Heb me altijd geinteresseerd voor de Russische geschiedenis en natuurlijk veel gelezen, zeker het beroemde boek de Goelag Archipel van Solzjenitsin. En nu kom ik er dus achter dat mijn eigen assistente een van de miljoenen slachtoffers is van Stalins deportatie politiek in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. In 1950, toen Tamara 3 maanden oud was werd het gezin om volledig onduidelijke redenen gedeporteerd nadat de vader was opgepakt door de KGB en van de een op de andere dag verdween. De familie, moeder met twee kinderen moest van Moldavie naar het verre Kurgan, in Siberie. De 6 jaar oudere broer van Tamara scheef een jaar later een brief naar Stalin om te vragen of ze hun vader mochten zien. En hij kreeg zelfs antwoord!.Ze mochten nu 1 keer per jaar een brief aan hem schrijven! De vader verbleef al die tijd in een werkkamp in Kazachstan. De familie leefde in een klein dorpje in Siberie waar het eigenlijk wel aangenaam toeven was omdat de meeste gezinnen gedeporteerden waren en ze dus hetzelfde lot ondergingen. Tamara vond in de zomer van 1952 een hele grote aardappel die leek op een menselijk gezicht en ze vertelde me dat ze toen had besloten die aardappel net zo lang te bewaren tot ze haar vader weer zou zien. En het geluk was aan hun zijde. Want al in 1953 overleed Stalin maar het duurde toch nog tot 1956 voordat ze allemaal werden herenigd en mochten terugkeren naar Moldavie. De terugreis werd gedaan met in hun bezit slechts 1 koffer voor alles wat ze nog bezaten. En de aardappel was vanwege de honger al lang geleden gekookt. In 1988, tijdens de perestroika werd de familie officieel in het bezit gesteld van een rehabilitatie document waarop duidelijk staat dat de deportatie ten onrechte was geschied. En een vergoeding van de staat (destijds de Soviet-Unie) van maar liefst 200 roebel, toen zo'n 200 dollar. Nou een heel triest verhaal eigenlijk, maar wel echt geschiedenis! Doctor Zhivago! Tot de volgende blog!